Monitering van die druk in die smeerstelsel is een van die voorwaardes vir die normale funksionering van 'n binnebrandenjin.Spesiale sensors word gebruik om druk te meet - lees alles oor oliedruksensors, hul tipes, ontwerp, werkingsbeginsel, asook hul korrekte keuse en vervanging in die artikel.
Wat is 'n oliedruksensor?
Die oliedruksensor is 'n sensitiewe element van instrumentasie en alarmtoestelle vir die smeerstelsel van wederkerende binnebrandenjins;'n Sensor om die druk in die smeerstelsel te meet en die afname daarvan onder 'n kritieke vlak aan te dui.
Oliedruksensors verrig twee hooffunksies:
• Waarskuwing die bestuurder oor lae oliedruk in die stelsel;
• Alarm oor min / geen olie in die stelsel;
• Beheer van absolute oliedruk in die enjin.
Die sensors is gekoppel aan die hoofolielyn van die enjin, wat jou toelaat om die oliedruk en die teenwoordigheid daarvan in die oliestelsel te monitor (dit laat jou ook toe om die werking van die oliepomp na te gaan, as dit wanfunksioneer, doen die olie eenvoudig nie die lyn ingaan nie).Vandag word sensors van verskillende tipes en doeleindes op enjins geïnstalleer, wat in meer besonderhede beskryf moet word.
Die enjinsmeerstelsel en die plek van druksensors daarin
Tipes, ontwerp en werkingsbeginsel van oliedruksensors
Eerstens word alle druksensors volgens hul doel in twee tipes verdeel:
• Alarmsensor (alarmsensor vir noodoliedrukval, "sensor op die lamp");
• Sensor vir die meting van absolute oliedruk ("sensor op die toestel").
Toestelle van die eerste tipe word gebruik in die alarmstelsel van 'n kritieke daling in oliedruk, hulle word slegs geaktiveer wanneer die druk onder 'n sekere vlak daal.Sulke sensors is gekoppel aan klank- of ligvertoontoestelle (gonser, lamp op die paneelbord), wat die bestuurder waarsku oor lae druk/olievlak in die enjin.Daarom word daar dikwels na hierdie tipe toestel verwys as "sensors per lamp".
Sensors van die tweede tipe word in die oliedrukmetingstelsel gebruik, hulle werk oor die hele drukreeks in die enjinsmeerstelsel.Hierdie toestelle is sensitiewe elemente van die ooreenstemmende meetinstrumente (analoog of digitaal), waarvan die aanwysers op die paneelbord vertoon word en die huidige oliedruk in die enjin aandui, en daarom word hulle dikwels "sensors op die instrument" genoem.
Alle moderne oliedruksensors is diafragma (diafragma).Daar is drie hoofkomponente in hierdie toestel:
• Verseëlde holte gesluit deur 'n buigsame metaalmembraan (diafragma);
• Oordragmeganisme;
• Omskakelaar: meganiese sein na elektries.
Die holte met die diafragma is aan die hoofolielyn van die enjin gekoppel, dus handhaaf dit altyd dieselfde oliedruk as in die lyn, en enige drukskommelings veroorsaak dat die diafragma van sy gemiddelde posisie afwyk.Die afwykings van die membraan word deur die oordragmeganisme waargeneem en word na die transducer gevoer, wat 'n elektriese sein opwek - hierdie sein word na die meettoestel of elektroniese beheereenheid gestuur.
Vandag gebruik oliedruksensors transmissiemeganismes en omsetters wat verskil in ontwerp en werkingsbeginsel, in totaal kan vier tipes toestelle onderskei word:
Die hooftipes diafragma (diafragma) oliedruk sensors
Vandag gebruik oliedruksensors transmissiemeganismes en omsetters wat verskil in ontwerp en werkingsbeginsel, in totaal kan vier tipes toestelle onderskei word:
• Die kontaktipe sensor is slegs die sensors van die seintoestel ("op die lamp");
• Reostaatsensor;
• Polssensor;
• Piësokristallyne sensor.
Elkeen van die toestelle het sy eie ontwerpkenmerke en werkingsbeginsel.
Kontak oliedruksensor (per lamp）
Die sensor is van kontaktipe.Die toestel het 'n kontakgroep - 'n beweegbare kontak wat op die membraan geleë is, en 'n vaste kontak wat aan die toestelliggaam gekoppel is.Die posisie van die kontakte word so gekies dat by normale oliedruk in die stelsel die kontakte oop is, en by lae druk is hulle toe.Die drempeldruk word deur 'n veer gestel, dit hang af van die tipe en model van die enjin, so kontak tipe sensors is nie altyd uitruilbaar nie.
Reostaat sensor.Die toestel het 'n vaste draadreostaat en 'n skuifbalk wat aan die membraan gekoppel is.Wanneer die membraan van die gemiddelde posisie afwyk, draai die skuifbalk deur middel van 'n wiegstoel om die as en gly langs die reostaat - dit lei tot 'n verandering in die weerstand van die reostaat, wat deur 'n meettoestel of elektroniese eenheid gemonitor word.Die verandering in oliedruk word dus weerspieël in die verandering in die weerstand van die sensor, wat vir metings gebruik word.
Polssensor.Die toestel het 'n termobimetaalvibrator (omskakelaar) wat 'n stewige verbinding met die membraan het.Die vibrator bestaan uit twee kontakte, waarvan een (die boonste een) van 'n bimetaalplaat gemaak is met 'n verwarmingspoel daarop gewikkel.In die koue toestand word die bimetaalplaat reguit en toegemaak met die onderste kontak - stroom vloei deur die geslote stroombaan, insluitend die verwarmingsspoel.Met verloop van tyd verhit die spiraal die bimetaalplaat, dit buig en beweeg weg van die onderste kontak - die stroombaan maak oop.As gevolg van die breek in die stroombaan stop die spiraal verhit, die bimetaalplaat koel af en word reguit - die stroombaan sluit weer en die proses begin weer.As gevolg hiervan vibreer die bimetaalplaat voortdurend en 'n wisselstroom van 'n bepaalde frekwensie word by die uitset van die sensor gevorm.
Die onderste kontak van die sensor is gekoppel aan die diafragma, wat, afhangende van die oliedruk, afwyk van die middelste posisie op of af.In die geval van die opheffing van die diafragma (met 'n toename in oliedruk), styg die onderste kontak en word harder teen die bimetaalplaat gedruk, sodat die vibrasiefrekwensie afneem, die kontakte is vir 'n langer tyd in 'n geslote posisie.Wanneer die membraan verlaag word, beweeg die onderste kontak weg van die bimetaalplaat, so die vibrasiefrekwensie verhoog, die kontakte is in 'n geslote posisie vir minder tyd.Die verandering van die duur van die kontakte in 'n geslote toestand (dit wil sê, die verandering van die frekwensie van die wisselstroom by die uitset van die sensor) en word gebruik deur 'n analoog toestel of elektroniese eenheid om die oliedruk in die enjin te meet.
Piësokristallyne sensor.Hierdie sensor het 'n piësokristallyne transducer wat aan die membraan gekoppel is.Die basis van die transducer is 'n piësokristallyne weerstand - 'n kristal met piëso-elektriese eienskappe, aan die twee vlakke waarvan gelykstroom voorsien word, en die loodregte vlakke is gekoppel aan die membraan en 'n vaste basisplaat.Wanneer die oliedruk verander, wyk die membraan van sy gemiddelde posisie af, wat lei tot 'n verandering in druk op die piësokristallyne weerstand - gevolglik verander die geleidende eienskappe van die weerstand en, dienooreenkomstig, sy weerstand.Die verandering in stroom by die uitset van die sensor word deur die beheereenheid of aanwyser gebruik om die oliedruk in die enjin te meet.
Alle sensors, ongeag die tipe, het 'n silindriese metaalomhulsel, 'n skroefdraadpasstuk is aan die onderkant van die behuising voorsien vir aansluiting aan die olielyn (seëlwassers word gebruik vir verseëling), en 'n kontak vir aansluiting aan die elektriese stelsel is geleë aan die bokant of kant.Die tweede kontak is die behuising, deur die enjinblok wat aan die grond van die elektriese stelsel gekoppel is.Daar is ook 'n seskant op die liggaam om die sensor met 'n konvensionele moersleutel te monteer en uitmekaar te haal.
Kwessies van seleksie en vervanging van oliedruksensors
Oliedruksensors (alarms endrukmetings) is belangrik vir die monitering van die werking van die enjin, so as hulle misluk, moet hulle verander word - hulle kan as 'n reël nie herstel word nie.Die behoefte om die sensor te vervang kan aangedui word deur verkeerde lesings van die toestel of die konstante werking van die aanwyser op die paneelbord.As die olievlak in die stelsel normaal is, en daar is geen probleme met die enjin nie, moet u die sensor vervang.
Vir vervanging is dit nodig om sensors slegs van die tipes en modelle te kies wat deur die enjinvervaardiger aanbeveel word.Die gebruik van 'n ander sensormodel kan lei tot 'n oortreding van die lesings van die meetinstrument of aanwyser op die paneelbord.Dit geld veral vir alarmsensors – hulle is gewoonlik nie verstelbaar nie en is by die fabriek op ’n sekere drempeldruk gestel.Met oliedruksensors is die situasie anders - in baie gevalle is dit moontlik om ander tipes en modelle toestelle te gebruik, aangesien die meettoestel of elektroniese beheereenheid die vermoë bied om aan te pas (kalibreer) na 'n nuwe sensor.
Die vervanging van die oliedruksensor is redelik eenvoudig.Werk moet slegs op 'n gestopte en koue enjin uitgevoer word, aangesien daar in hierdie geval geen olie in die hoofolielyn is nie (of daar is baie min daarvan), en daar sal geen lekkasie wees wanneer die sensor uitmekaar gehaal word nie.Die sensor moet eenvoudig met 'n sleutel afgeskroef word, en 'n nuwe toestel moet in sy plek geskroef word.’n Seëlwasser moet op die sensor-passtuk geplaas word, anders kan die stelsel sy digtheid verloor.
Met die korrekte keuse en vervanging van die sensor, sal die kritieke oliedrukvalalarmstelsel en die enjinoliedrukmetingstelsel betroubaar werk, wat die nodige monitering van die toestand van die krageenheid verskaf.
Postyd: 18 Aug. 2023